Η Λέσβος είναι ένα από τα νησιά που έζησαν το μεταναστευτικό κύμα στο πετσί τους. Οι ντόπιοι έχουν πολλές ιστορίες να περιγράψουν, από συνανθρώπους τους που πνίγηκαν στη θάλασσα, από νήπια που έφτασαν στο νησί τους ασυνόδευτα, από εθελοντές που δούλευαν μέρα νύχτα στις προσφυγικές δομές για να παρέχουν ότι μπορούν και από γιατρούς που δεν κοιμήθηκαν μέρες για να περιθάλψουν όσους είχαν ανάγκη.
Ο καταυλισμός στον Καρά Τεπέ
Ο προσωρινός καταυλισμός που στήθηκε στον Καρά Τεπέ χωρούσε σχεδόν 10 χιλιάδες άτομα. Μέσα στην έξαρση της πανδημίας, όλα ήταν πιο δύσκολα. Οι άνθρωποι όμως δεν φοβήθηκαν και έγιναν μια γροθιά για όσους βρίσκονται σε ανάγκη. Οι κάτοικοι της Λέσβου είδαν με τα μάτια τους τις βάρκες να καταφτάνουν στην πατρίδα τους, τα μωρά να κλαίνε και τους ηλικιωμένους να βουρκώνουν μη μπορώντας να πιστέψουν τι έχει συμβεί στη δική τους πατρίδα. Πολλά από τα παιδιά, έφτασαν στη χώρα μας χωρίς τους γονείς τους. Καμία μάνα δεν βάζει το παιδί της μόνο σε μια βάρκα, εκτός αν η θάλασσα εκείνη τη στιγμή είναι πιο ασφαλής από τη στεριά. Έτσι κι έγινε. Ενώ εκείνοι έμειναν πίσω για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται, έβαλαν τα παιδιά τους σε μια λέμβο μη ξέροντας πότε και αν θα τα ξαναδούν.
Πίσω στον καταυλισμό, το δημοτικό συμβούλιο Μυτιλήνης, οι αρμόδιοι και ο Υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου με την ομάδα του, βρίσκονταν σε συνεχή συμβούλια για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Η δομή στον Καρά Τεπέ έδειχνε ότι έχει ότι χρειάζεται για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες και να παραμείνει ανοικτή. Επειδή όμως αυτή η απόφαση μοιάζει να μιλάμε για μια αποθήκη με ψυχές, η πραγματική εικόνα της κατάστασης είναι πως όσοι ζητούσαν άσυλο το βρήκαν στη δομή αυτή. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες και με συντονισμό, καταργήθηκαν πια οι τέντες και οι συνθήκες διαβίωσης έγιναν καλύτερες και πιο ανθρώπινες για όλους. Η ασφάλεια των φιλοξενούμενων ήταν κάτι που είχε απασχολήσει πολύ τις η Αρχές και την τοπική κοινωνία και έτσι οι έλεγχοι για αιχμηρά και άλλα αντικείμενα ήταν αυστηροί και τακτικοί. Ο καταυλισμός στον Καρά Τεπέ κόστισε παραπάνω από 5 εκατομμύρια και η Λέσβος είναι το νούμερο ένα νησί που έζησε το μεταναστευτικό.
Η “γιαγιά όλων των προσφύγων”
Μια εικόνα που είχε γίνει viral και κάνει ακόμη το γύρο του Διαδικτύου, είναι αυτή μιας γιαγιάς από τη Συκαμνιά της Λέσβου που ταίζει με ένα μπιμπερό ένα μωρό προσφυγόπουλο με τις φίλες της από δίπλα να του τραγουδούν για να ηρεμήσει. Η διάσημη γιαγιά με τις εξίσου ηλικιωμένες φίλες της, ήταν μια πολύ χαρακτηριστική φιγούρα γιαγιάς που κρατά στην αγκαλιά της ένα μωρό που μόλις έχει σωθεί από τα κύματα. Δεν ξέρει τι γλώσσα μιλά η μάνα του μωρού που στέκεται παραδίπλα βρεγμένη και ταλαιπωρημένη, η συνείδησή της όμως την οδηγεί να το φροντίσει και το ένστικτο της να του δώσει γάλα για να μείνει ζωντανό. Η γυναίκα σύμβολο της Λέσβου και όλης της σύγχρονης Ελλάδας ήταν και η ίδια παιδί προσφύγων από τη Μικρά Ασία και το στιγμιότυπο ραγίζει καρδιές.«Του τραγουδούσαμε και ήπιε το γάλα μονορούφι», είχαν προσθέσει η κυρία Ευστρατία και η κυρία Μιλίτσα. Και έτσι με μια φράση άνοιξε όλα τα σύνορα του κόσμου και ενσάρκωσε όλα τα ιδανικά και τις αξίες που είναι βαθιά ριζωμένες στην ψυχή των Ελλήνων.
